Pijn. Die was er – achteraf terugkijkend – altijd al. Zeurend maar wel constant aanwezig. In mijn heupen. Ik hield van bewegen en liep, wandelde en fietste veel. Maar in drie kwart jaar tijd, toen ik 2 tot 3 keer in de week ging hardlopen, veranderde die zeurende pijn in een pijn die me belemmerde ‘mijn ding te doen’. Tot het punt dat het zo erg werd dat ik níet meer kon hardlopen. Mijn hele lichaam reageerde, mijn benen wilden niet meer vanwege functie-uitval. Ik ‘moest’ er iets mee. Dat is nu zo’n vijf jaar geleden.

Ondertussen was via foto’s duidelijk geworden dat het ook te maken had met een scheefstand van de botten in mijn benen. Die bleek ik van mijn geboorte af al te hebben. In mijn rechterheup bleken de kop en de kom versleten. In mijn linkerheup was sprake van beginnende slijtage. De optie was om een stand-corrigerende operatie te ondergaan. Te zijner tijd zou er dan een nieuwe heup in moeten.

Ik weet nog dat ik ter plekke, toen de uitslag kwam, van binnen besloot dat ik geen operatie wilde. Ten eerste omdat ik geen beste ervaring had met narcose. Maar vooral omdat ik op een andere manier wilde herstellen. Opereren kon nog altijd… Mijn besluit hield een aantal consequenties in. Beseffen dat mijn heupen en de pijn me beperkten. Omgaan met dag-in-dag-uit dealen met pijn. Niet omdat ik koos voor ‘lijden’ maar omdat ik ervoor koos om anders met mijzelf om te gaan.

Hoe, dat was de grote vraag. Ik was nu een weg ingeslagen. Daar hoorde ook bij het onder ogen te zien dat ik gewoon maar doorging. En dat ik niet doorhad dat ‘doorlopen’ me zoveel energie kostte. Bakken vol energie zelfs. Ik was gewoon vermoeid van de pijn. Accepteren dat het niet om één plek ging, maar dat het invloed had op mijn hele lichaam. Mijn hele lijf was verkrampt. Oftewel: mijn lichaam wilde me iets zeggen en het had zelfs invloed om mijn gemoedstoestand. Voor mij de wijze les. Ik heb echt mijn grenzen leren kennen.

Toen kwam ik Wim tegen, bij een etentje. We raakten aan de praat en ik dacht meteen: “Deze weg wil ik lopen, hier ga ik op in”. Een intuïtief en gevoelsmatig besluit. Ik heb altijd nog wel een tweedeling van hoe ik aankijk tegen alternatieve behandelingen. Ik wist niet precies wat er zou gebeuren, maar ik heb wel de keuze gemaakt om het medische even achter me te laten om te kijken wat dit zou opleveren. En mijn hoofd was af en toe sceptisch, maar ik wilde wel weten hoever ik kon komen.

Na de start van mijn behandelingen was ik ontzettend aangenaam verrast over de resultaten. Dat ik zo snel (na een maand of drie al!) met veel minder pijn kon lopen en veel meer dingen kon doen. Daar hoorden ook hele praktische dingen bij: hernieuwd mijn evenwicht vinden. En dat bedoel ik niet enkel figuurlijk.

Het was vooral zo’n opluchting om zonder pijn te leven! Ik dacht er wel eens over na hoe ik mijn verhaal zou kunnen vertellen. Dan zou ik het wel grappig vinden om te zeggen: “Wanneer begin je nou aan ‘zoiets’?” Volgens mij is het belangrijk wanneer je een medische diagnose krijgt, voor jezelf na te gaan: “Wat wil ik ermee? Wat kan ik ermee?” Want geopereerd of anderszins behandeld ben je snel. En dat je dicht bij jezelf blijft. Daar de tijd en ruimte voor durft te nemen. Dat is voor iedereen een hele eigen weg. Maar als je er zo naar durft te kijken, levert het je ook wel een hele hoop op. Ik heb mezelf toegestaan om deze weg te kiezen.

Ik wilde alles eruit halen wat erin zat. Dit was een hele duidelijke keuze. En deze weg is nog niet ten einde. Ik ben super, super blij dat ik bijna geen pijn meer heb en dat ik weer alles kan. Ik kan weer lopen, fietsen… en dansen! Wauw!

Nathalie (45, Grafisch ontwerper)

Wim Beek helpt al meer dan 30 jaar mensen van pijn en beperkingen naar gezondheid en vrijheid. Hij richt zich op mensen die vastlopen in het ziekenhuis en is gespecialiseerd in het behandelen van artrose en posttraumatische dystrofie.

continue reading

Related Posts

  • 446 words-2 min read-

    Lees het verhaal van Sanne die zich hopeloos en machteloos […]

    Lees meer
  • 425 words-2 min read-

    Lees het verhaal van Else die alleen kon werken met […]

    Lees meer
  • 1111 words-6 min read-

    ‘Heb je het al opgegeven?’: Ken je dat? Dat als […]

    Lees meer